| دلت چونست در عشق و تو با تيمار من چوني؟ |
|
تبم دادي،نميپرسي که: اي بيمار من چوني؟ |
| شب تيره ز دست نالهاي زار من چوني؟ |
|
به روز روشن از هجر تو من بس تيره حالم، تو |
| ببينم تا: چو کار افتد مرا در کار من چوني؟ |
|
بکار ديگران نيکو ميان بستي، شنيدم من |
| که: با تقصيرهاي ديده‌ي بيدار من چوني؟ |
|
ز مهمان خيالت هر شبي صد عذر ميخواهم |
| من اين بسيار خواهم گفت، با آزار من چوني |
|
بيازردي که من گفتم: بده زان لب يکي بوسه |
| بپرسم يکزمان، کاي ترک مردم‌خوار من چوني؟ |
|
ز دست هندوي زلفت نمييارم که چشمت را |
| غمت خوردم، نميپرسي که: اي غم خوار من، چو ني |
|
دلم بردي، نمگويي که: خود چون زنده‌اي بيدل |
| چو پرسي اين بپرس از من که: بي‌ديدار من چوني؟ |
|
گرم در صد بلا بيني مپرس از هيچ، سهلست آن |
| نپرسيدي ز من: کاي آشناي پار من، چوني؟ |
|
منت پار آشنا بودم، عجب کامسال خود روزي |
| که: اي بر آستان کم ز خاک خوار من، چوني؟ |
|
سرم بر آستان خويش ميبيني، نميگويي |
| بپرس از اوحدي روزي که اي بيمار من، چوني؟ |
|
مرو با هر بدآموزي، بترس از آه دلسوزي |
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
<-PollName->
آمار
وبلاگ:
